«Η εισβολή και κατοχή της Κύπρου από το κράτος - συμμορία παραμένει, 44 χρόνια μετά, το πρώτο εθνικό ζήτημα για κάθε Έλληνα με στοιχειώδες αίσθημα τιμής, ιστορική γνώση και ένστικτο συλλογικής αυτοσυντήρησης. Ο εχθρός είναι ακόμη εκεί, στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο, στην Μόρφου. “Λερώνει” τη γη μας, τους τάφους των ηρώων μας και των προπατόρων μας.

Ο Παπαδόπουλος απογύμνωσε αμυντικά την Κύπρο με την απόσυρση της Μεραρχίας και ο Ιωαννίδης με το πρόσχημα του πραξικοπήματος “κάλεσε” τους βάρβαρους, όπως και ο Μακάριος από το βήμα του ΟΗΕ, και στην συνέχεια εγκατέλειψε τους πολεμιστές της Κύπρου, που τίμησαν τον όρκο και την στολή τους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους εγκατέλειψε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το "Η Κύπρος κείται μακράν", η σιγή των ελλαδικών όπλων από τον Έβρο εως το Καστελλόριζο και στους δύο "Αττίλες" και η ατιμωρησία των πολιτικών και στρατιωτικών υπευθύνων, θα παραμένουν αιώνιο όνειδος.

Η Νέα Δεξιά παραμένει σταθερή στον σκοπό του αγώνα, στο τρίπτυχο Κύπρος ενιαία, ελεύθερη, ελληνική. Κι αν η ψευτοελίτ κουράστηκε, το Έθνος δεν κουράστηκε.

Θα περιμένουμε, πιστοί στο όραμα του Αρχηγού Διγενή, στο παράδειγμα του Κουρούπη, του Παπαμελετίου, του Κατσάνη, του Κατούντα και όλων των συμπολεμιστών τους. Εάν η Κύπρος ήταν κοντά για τις τριήρεις με τα κουπιά και τα πανιά, σήμερα είναι μία ανάσα δρόμος».